De 'heilige graal' voor de perfecte relatie?

Wie ben ik om te denken dat ik het geheim ken van een bevredigende langdurige relatie? Ik loop met evenveel vraagtekens rond als jullie. Ik ben 16 jaar getrouwd, we zijn 17 jaar samen en onze zoon is 15 jaar. Ik hoef er geen tekening bij te maken, het kon niet snel genoeg gaan bij ons. Maar toch zoveel jaar later en nog steeds samen. Niet elke dag even gelukkig en twijfels zijn er zeker geweest van beide kanten. Maar toch ben ik heel blij dat ik nog steeds naast hem wakker word. Maar ben ik nu zeker dat wij voor de rest van onze jaren samen blijven? Hebben we de proefperiode doorstaan? En hoe lang duurde die dan wel? Geen idee. Daarom was ik zo benieuwd naar alle geheimen van die andere koppels die al zo lang met elkaar door het leven wandelen. Wat direct duidelijk werd: Er bestaat niet zoiets als de ‘heilige graal’ voor relaties. Jullie twijfelen ook nog. En misschien is dat wel de juiste attitude? Wie weet.

Trouwens super bedankt voor de toffe quotes, hieronder enkele die me zijn bijgebleven:
 “In vijf zinnen zeggen wat ons bindt....: eerlijkheid over alles!! Openheid. En ik denk dat samen veel meemaken 2 kanten op kan. Verder uit elkaar of dichter bij elkaar. Bij ons is het laatste gebeurd omdat we altijd open zijn blijven communiceren.”
“Ons geheim? Leuke dingen doen samen, veel lachen en elkaars beste vriend blijven. Anderzijds elkaar de vrijheid geven om wel individu te zijn. “
“Alleen in een relatie stappen als je voelt dat je de rest van je leven met die persoon wil doorbrengen. De ander zichzelf laten zijn. Moeite blijven doen voor mekaar. Ook dingen alleen doen. Praten als er je iets dwars zit. En zeker belangrijk: samen lachen en plezier maken.”
 “Ons geheim is elke zondag een lange wandeling maken samen om bij te babbelen. Een tijdje hebben we daar niet genoeg aandacht aan gegeven en zijn we uit elkaar beginnen te groeien, we hebben allebei zo een druk leven met veel zakenreizen, dat het gemakkelijk is om langs elkaar te beginnen te leven. Die zondag wandelingen zijn echt een must, enkele uren zonder afleiding van sms, facebook, internet, tv, boek, vriend, enkel elkaar en de natuur, zo connecteren we elke week terug met elkaar.”

Als ik jullie verhalen samenvatte, kon ik drie belangrijke koppel-sterktes distilleren: Het belang van communicatie. Jezelf mogen zijn en ontwikkelen. En als laatste, tijd doorbrengen met elkaar. Een bevredigende relatie kan alleen maar als je met elkaar leeft en niet naast elkaar. Ook al kunnen dergelijke koppels het perfect lang met elkaar volhouden. Maar wat hebben ze dan aan elkaar? Of zijn zij juist die gelukkige koppels die niet te veel van elkaar verwachten en hun relatie gewoon nemen zoals ze komt?

Koppels in een beginfase hebben sterk de neiging om bijna te fusioneren. Door die roze wolk vinden ze alles fantastisch aan elkaar en neigen ze (of één van beiden) om volledig op te gaan in het waardenpatroon en de behoeftes van elkaar of de andere. En houden ze dus ook hun snaveltjes toe wanneer ze eigenlijk eens serieus op tafel zouden moeten kloppen. Dit kan niet anders dan tot botsingen leiden. Klopt ook als je het recente monogamieonderzoek van DUET relatiebemiddeling naleest. Koppels die nog niet lang samen zijn, hebben nog veel vertrouwen op te bouwen. Ze halen het onderste uit de kan om de ander voor zich te winnen maar missen nog de zelfzekerheid van koppels die elkaar al langer kennen en die weten wat ze aan elkaar hebben en van elkaar mogen verwachten. Het engagement in een langdurige relatie is duidelijk. Een beginnend koppel weet nog niet waaraan en waaraf. “Vindt hij/zij me nog wel de moeite als ik mezelf laat zien zoals ik ben: Een sloddervos, kijkend naar Temptation Island, in jogging op de bank, … En niet die sexy intellectuele griet in kokerrok die je ontmoette in het restaurant.” Rika Ponnet toont ons nog verschillen tussen nieuwe koppels en zij die al langer samen zijn. “Bij de jongere groep leidt ontrouw sneller tot een relatiebreuk dan bij koppels die al langer samenzijn. Dat is logisch, want wie jong is, heeft nog tijd om het allemaal nog eens opnieuw te proberen. Als je 45 bent, ga je niet zomaar heel je gezinsleven heropbouwen met een ander. We weten ook uit onderzoek dat wat je nodig hebt om over zo’n incident heen te komen, vergeving is. En mensen zijn sneller geneigd om iemand te vergeven waar ze al veel in geïnvesteerd hebben, of omdat er meer te verliezen valt. Dat is ook logisch.”

Ok, maar dit kan toch niet alles zijn? Moeten we dan net zoals de Indiërs er maar van uitgaan dat ‘trouwen houwen’ is? In India kost een huwelijk een klein fortuin. Een trouwfeest duurt daar een hele week en elke nieuwe dag draagt het bruidspaar een volledig nieuwe outfit. Van een investering gesproken. Maar er moet toch meer zijn dat mensen bindt?
​
Seksuoloog Schnarch houdt er de volgende theorie op na. Relaties hebben twee natuurlijke cirkels: de comfort/veiligheid cirkel en de groeicirkel. In de comfortcirkel is er rust, vrede en stabiliteit. Daar streven we toch allemaal naar, niet? Niets is minder waar, zo vertelt Schnarch. Voortdurend comfort en veiligheid zorgen voor verveling en uitholling. Ze  destabiliseren de relatie op lange termijn. Ondanks ontreddering en angst op korte termijn, creëert de groeicirkel op lange termijn stabiliteit in de relatie. Euh, wat? Dus om een gelukkige stabiele relatie te hebben, moet de keet af en toe ontploffen? Inderdaad: Externe en interne factoren dwingen je tot verandering en het in vraag stellen van keuzes en grenzen. Ineens moet je opnieuw nadenken over wie je bent en waarvoor je staat. Wil je als persoon en ook als koppel groeien dan moet je risico’s durven nemen en jezelf confronteren. Dat is spannend en maakt ons angstig. Maar als je hier door geraakt, kan je een hoger level in je relatie bereiken. Of niet, en eindigt je weg samen… In de figuur hieronder zie je de 2 concentrische cirkels, waarvan de buitenste de groeicirkel is en de binnenste de comfortcirkel.

In het handboek van de School voor Relatietherapie vond ik een interessante oefening om zelf eens te doen:

*Ga voor jezelf na waar je in jouw relatie (of vorige relaties) de neiging hebt (gehad) om de angst om anders te zijn dan je partner om te zetten in ‘toegeven’ en ‘aanpassen’ aan je partner met als gevolg dat je dreigt vast te lopen in de comfortcirkel. Overloop volgende vragen.
*Wat was precies de behoefte of het deel van jezelf dat je voor je partner ging wegstoppen?
*Wat was het effect daarvan in jullie relatie?
*Hoe beangstigend was het om je daarin uiteindelijk toch kenbaar te maken en hoe heb je jezelf laten zien?
*Wat is het effect geweest in de relatie en hoe heeft dit geleid tot groei van jezelf en je partner en hernieuwd vertrouwen of tot een verder vastlopen in de relatie en mogelijk het einde van de relatie?
​
Met deze oefening in mijn achterhoofd hou ik dit in gedachten voor mijn relatie: “Niemand is zeker van een eeuwige liefde. Liefde leeft en beweegt en aan mijn partner en ik om mee te bewegen, zelfs al voelen we soms een zekere weerstand. En het is altijd mogelijk dat de liefde toch gaat stilstaan, wegebt en er geen ankers meer uit te gooien zijn. Dat accepteren, geeft mij vrijheid in mijn liefde naar mijn man toe. Ik ga hem gewoon graag zien en die twijfel gooi ik overboord. Als hij weg wil, is hij weg. En wie zegt er dat ik niet ooit salut zeg? Zijn engagement is niet vanzelfsprekend, daar moet ik moeite voor blijven doen. En omgekeerd natuurlijk ook. Dus, schattie, als je thuiskomt van je weekendje tuinen bezoeken voor je eigen persoonlijke ontwikkeling:  ik heb mijn verlanglijstje al klaar. :-)”

​Bianca, relatiecoach
 ​